Ik ben momenteel de documentaire aut there aan t kijken op npo. Het gaat over een vrouw die er later achter komt dat ze autisme heeft. Ze gaat samen in gesprek met haar moeder, vriendin en leraren van vroeger. Er komen veel mooie gesprekken in voor die voor mij weg herkenbaar zijn. Ik heb vroeger school ook erg lastig gevonden. De basisschool viel nog mee, maar er kwamen wel momenten voor die ik lastig voor. Ik snapte vaak vriendschappen niet. En dat zorgde soms voor problemen. Met groepen spelen vond ik helemaal lastig. Gelukkig had ik 1 vriendin die altijd bleef en nog steeds. Deze gaf ook duidelijk aan dat ze mij als vriendin wou. Dit geeft voor mij veel duidelijkheid. Als mensen dit niet doen, weet niet zeker wat ik moet doen. Vinden ze me wel aardig of niet. Erg onduidelijk voor mij.

Dit weekend was 't carnaval in 't dorp. Erg leuk natuurlijk al die feestjes, maar bij ons thuis is t even passen en Meten. Noelle is sinds vorig jaar bij de dansmarietjes en kan er geen genoeg van krijgen en Mick blijft liever thuismoet.Gelukkig zijn wij zelf ook verdeeld. Rob wil zelf ook geen feestje missen en ik ben meer een huismus en kijk liever een filmpje op de bank. Maar goed. Noelle moet wel naar alle optredens want dat vindt ze geweldig, ze wil later ook presentator worden. Dat zie ik zomaar gebeuren. Als we een optreden of optocht hebben is t wel even een ge-plan. Hoe gaan we het doen, hebben we een plan b? Mick bij voorhand al helemaal niet naar drukke plekken. Dus we moeten die dagen echt kijken of we oppas hebben als 1 van ons beiden moet werken. Of anders gaat hij mee, met een spelcomputer met koptelefoon. Noelle vindt het top maar is er van tevoren wel veel mee bezig, dit zorgt ervoor dat ze wat prikkelbaarder is. Dit weten we nu dus laten we haar maar. Ze zoekt dan wat vaker de rust op in haar kamer op. En eerlijk gezegd geven ze zelf ook heel goed aan als ze het zat zijn en naar huis willen.

Ik kwam erachter dat ik de maand oktober bijna niks heb geplaatst op mijn blog. Dit komt denk ik omdat de maand oktober voor ons superdruk is. Rob, Mick en ik zijn allemaal jarig in oktober en daarnaast nog 4 nabij staande familieleden die jarig zijn in Oktober. Noelle is in November jarig, maar die begint er in augustus al mee. Ze had al cadeautjes, die ze graag wou hebben voor haar verjaardag, doorgestuurd naar de opa´s en oma´s. Daarnaast was ze al aan het plannen voor haar kinderfeestje. Dit jaar wou ze het samen vieren met haar bestie. Maar je moet weten dat Micks feestje nog gepland worden. Echt lekker op tijd. Ze wordt altijd enthousiast van feestje en wil ook vaak niet naar huis. Dat wordt nog wat als ze ouder wordt.

We hebben om de week een gesprek met onze thuis begeleidster. Of ambulant begeleider zoals je dat officieel noemt. Dit hebben nu langer dan een jaar en is best intensief. We bespreken hoe het gaat en krijgen tips hoe we met situaties om kunnen gaan. Zo bespraken we deze keer dat we merken dat Noelle en Mick allebei meer stress ervaren nu ze weer een paar weken naar school gaan.

Bij ons is t altijd wel een beetje wisselend gegaan met betrekking tot slaap. Noelle was altijd al een wakker kind. Ze wou als baby al niks missen. We hadden voor de avond een heel ritueel. In bad nog even bij ons blijven en om 7 uur nog een flesje en naar bed. Maar vaak begon ze na het flesje te huilen tot een uur of 11 en toen moest ze het volgende flesje weer. Hierna sliep ze vaak wel even in tot 1 uur en dan begon het weer. Dit duurde gelukkig niet erg lang. Vanaf dat ik weer begon met werken sliep ze s ´nachts wel door.

Ik moest er echt even weer inkomen dus daarom is de blog wat later. We hebben het vanaf het begin weer druk. Zwemlessen, therapie, school, sport, begeleiding. Noëlle is vorige week voor het eerst naar de dagopvang bij zorgboerderij Ensink. Bij de zorg boerderij kan ze op een spelenderwijs leren hoe je met elkaar om gaat en dat ze in haar eigen kunnen kan vertrouwen. Het is de bedoeling dat Mick hier ook naartoe gaat, maar voor hem was nog geen geschikte plek.

De vakantie zit er weer op. Een paar honderd leuke plaatjes erbij in je galerij en heel wat herinneringen. Beetje jammer altijd dat je er ook meteen een lading was bij krijgt als je weer thuis bent. Maar ja dat hoort erbij. Ik weet na dit jaar in ieder geval heeeeel zeker dat ik nooit ga cramperen.

Nu de zon eindelijk weer schijnt. Gaan we er op uit. Wij hebben al een paar jaar seizoenkaarten van Avonturenpark Hellendoorn. Dit bevalt ons prima. Eerder gingen we hier al vaker heen en een seizoenkaart is dan snel voordeliger. We vinden het een fijn park. Niet te groot en vaak rustig. Ik vind het zelf fijn om op zaterdag te gaan. Dan is het er vaak rustiger dan om zondag. Maar goed doordat we vaak naar hetzelfde park gaan is t voor de kinderen ook voorspelbaarheid wat er komt. Sinds deze zomer biedt Hellendoorn de zinderende zomeravonden aan. Noëlle en Rob wilden hier erg graag heen. En dan vooral voor de eindshow. Ik had al niet veel zin, want ben ondertussen wel een beetje pretparkmoe. Maar goed.

We zitten nu in de derde week van de vakantie. Het huis is een zooi en ik heb niet veel puf om er wat aan te doen. Ik ben vooral bezig met de kinderen entertainen. Zodat ze niet de hele dag op de bank Roblox aan het doen zijn. De eerste week ging ik meteen te hard van stapel. Maandag naar een binnen speeltuin, dinsdag picknicken in t park, woensdag zwemmen en donderdag op apegapen in bed liggen omdat je er niet meer uit wil. Ik realiseerde me toen wel dat ik beter op mezelf moet letten en niet zoveel op elkaar moet plannen. Maar hoe vind je die balans, je wil ook niet de hele dag op de bank zitten wachten tot de dag voorbij is. Terwijl de kinderen dat eigenlijk ook wel een dagje lekker vinden. Ik denk dat ik van mezelf te veel moet. En dat kan ik maar beter laten gaan.

De afgelopen weken heb ik verteld over hoe het proces van het stellen van diagnose is gegaan bij Noëlle en Mick. We zijn daar zeker een aantal jaren mee bezig geweest. Vanaf het gevoel dat er wat anders is aan je kind tot de keuze om onderzoek te doen. Zit een hele tijd. Het systeem in Nederland is alleen zo, dat als je hulp wilt, je hier wel een diagnose voor nodig hebt. Dus heel veel keus is er niet, maar goed….. Het hele proces is voor mij als moeder best intensief geweest. In het begin weet je niet beter. Maar je ziet toch al wel verschillen met andere kinderen om je heen. En vooral als de kinderen ouder worden en de verschillen steeds duidelijker worden. Je krijgt steeds vaker adviezen van mensen om je heen, waar je trouwens soms helemaal niet om vraagt. Maar niemand weet hoe het thuis gaat en hoe moeilijk het soms is. Ik heb zelf vanaf dat Noëlle geboren thuis niet meer rustig kunnen avondeten. Dit is de reden dat ik nu s ’middags warm eet. De avondmaaltijd is nog steeds een gevecht maar ik heb mijn eten in ieder geval binnen. Sinds dat Mick geboren is werd het niet makkelijker, zoals veel mensen vaak zeggen. Het is makkelijker omdat je weet wat er komt en daardoor ben je een stuk relaxter, maar je bent ook 2x zo druk. Noëlle zag Mick echt als iemand die haar plek in wou nemen. Er is altijd strijd en omdat ze allebei een andere kijk op de wereld hebben zal dat ook niet beter worden. Onze thuisbegeleidster noemt ze ook wel 2 prikkelbosjes die in elkaar vast gaan zitten. Als ze allebei overprikkeld uit school komen. Moeten ze niet bij elkaar in de buurt komen, anders is t binnen een paar minuten oorlog. En dat is voor niemand fijn.

Mick is een heerlijk kereltje. Hij is vanaf het allereerste begin was hij heel duidelijk zichzelf. Als baby was hij rustig en makkelijk. Hij sliep al snel de nacht door. Hij speelde zelfstandig en ging altijd helemaal op in zijn spel. Hij was gek op puzzels, deze waren al snel te makkelijk voor hem. Soms gooide ik meerdere puzzels door elkaar om het moeilijker voor hem te maken. maar deze had hij vaak ook zo opgelost. Als Mick met poppetjes of auto’s speelde, was er altijd een patroon en volgorde. Hij zette die op een rijtje. Ook sloeg hij snel veel op, wat hij leuk vond. Hij wist al snel alle kleuren in het Nederlands en Engels en kon al tellen en lezen voordat hij naar school ging. Hij kent de wereldkaart uit zijn hoofd en weet van veel landen de vlaggen te beschrijven. Hij kent alle plattegronden van pretparken uit zijn hoofd. Hij is nu bezig met dinosauriërs.

Onze dochter Noëlle is een vrolijke enthousiaste meid, waar we trots op zijn. Achteraf gezien was al heel vroeg zichtbaar dat ze ADHD had. Ze kon als baby al heel slecht tegen prikkels. Ze kon niet in slaap komen als we bijvoorbeeld naar een verjaardag hadden gehad. Ook sliep ze al heel snel niet meer overdag. Ze wou niks missen. Dat wil ze nog steeds niet 😉. Dat wordt nog wat in de toekomst. Ze deed alles met veel kabaal en rende vaker dan dat ze liep. Als mensen zeiden dat ze wel druk was, noemde ik haar enthousiast. We wisten ook niet beter. Noelle was ons eerste kind. Maar steeds vaker merkten we toch verschillen.