Ik ben momenteel de documentaire aut there aan t kijken op npo. Het gaat over een vrouw die er later achter komt dat ze autisme heeft. Ze gaat samen in gesprek met haar moeder, vriendin en leraren van vroeger. Er komen veel mooie gesprekken in voor die voor mij weg herkenbaar zijn. Ik heb vroeger school ook erg lastig gevonden. De basisschool viel nog mee, maar er kwamen wel momenten voor die ik lastig voor. Ik snapte vaak vriendschappen niet. En dat zorgde soms voor problemen. Met groepen spelen vond ik helemaal lastig. Gelukkig had ik 1 vriendin die altijd bleef en nog steeds. Deze gaf ook duidelijk aan dat ze mij als vriendin wou. Dit geeft voor mij veel duidelijkheid. Als mensen dit niet doen, weet niet zeker wat ik moet doen. Vinden ze me wel aardig of niet. Erg onduidelijk voor mij.
Het nadeel is wel dat er ook mensen zijn geweest die wel aangaven mij als belangrijk te zien, maar er eigenlijk niet naar leefden. Wat voor mij weer heel lastig is. Want ik doe dan wel moeite voor iemand, maar dit krijg je dan niet terug. Ik ga hier dan lang in door. Totdat het echt niet meer kan. En dan pas laat ik iemand los. Verandering is ook een moeilijk onderdeel in dat opzicht.
Op de basisschool heb ik veel extra lessen gehad. Voor lezen, rekenen en zelfs gym. Blijkbaar lukte dit allemaal niet zo goed. Veel werd er verder niet over gepraat, naar mijn weten. Maar achteraf heb ik het ervaren alsof ik in de kneuzenclub zat. Maar ja de tijden waren anders. Ik was als basisschoolkind erg lief en niet lastig, wat ik van mijn moeder hoor. Ik liep gewoon niet in de weg. Ik was misschien wel wat onhandig. Ik mocht bijvoorbeeld nooit op de kamer van mijn broer komen, want ik maakte alles stuk.
De middelbare school was voor mij een hel. Ik snapte er echt helemaal niks meer van en wou het liefst onzichtbaar zijn. De vriendinnen die ik toen had was ik als een gek aan het pleasen. Veel grapjes maken, maar op gegeven moment komt er dan toch een kloof, omdat je het eigenlijk nooit over jezelf hebt. Je laat alleen je (clowns) masker zien. Tijdens de middelbareschooltijd kreeg ik ook mijn eerste depressie. Ik wou niet meer. Want ik zat helemaal opgesloten in mezelf. Het lukte niet meer om me te uiten. Mijn moeder kwam hierachter en toen zijn we bij de huisarts beland. Ik zou een sociale fobie hebben. Waar ik nog lang last van zal hebben. Omdat ik bij therapeuten ook alleen mijn masker liet zien, want dat was mijn aangeleerde patroon, kwam ik niet verder. En bleef ik jaren op en af in depressies komen. De sociale fobie bleef ook doorgaan. Ik heb wel eens 45 minuten in een bouwmarkt gestaan omdat ik iets niet kon vinden en het niet durfde te vragen. Ik ben uiteindelijk maar weggegaan.
Voor de vervolgopleiding wou ik een opleiding in de dierenverzorging gaan doen. Ik dacht, dan kan ik mooi met de dieren bezig zijn en hoef ik niet met mensen bezig te zijn. Klinkt logisch, toch. Nadat ik echt ook stages moest gaan lopen kwam ik er al snel achter da dit toch anders zat. Ook die heb ik allemaal uitgezeten. De opleiding was ook niet echt een succes. Ik had erg veel lat van mezelf en ging ook vaak niet naar school. Toen ik in Barneveld op school zat, kwam er een periode waarin ik me nog nooit zo eenzaam heb gevoeld. De `vriendin` waarmee ik op kamers ging, was op een gegeven moment geen vriendin meer en zette klasgenoten tegen mij op. Het vriendje dat ik toen had, deed geen moeite voor mij. Maar ik bleef achter hem aan lopen omdat ik dacht dat dat zo hoorde. In de tussentijd waren de vriendschappen die ik had opgebouwd op de middelbare school verwaterd, want ik kon niet meer doen zoals ik was. En blijkbaar had ik zo weinig goodwill gekweekt dat ze ook geen moeite meer voor mij wilden doen. Ik vind het lastig om in contact te blijven. Ik kan zo een half jaar niks van me laten horen. Maar dit betekent niet dat ik je vergeten ben.
Gelukkig werd t wat beter toen ik mijn huidige vriend kreeg. Hij had een grote vriendengroep en familie doe allemaal heel welkom zijn. Ze staan ook heel anders in het leven dan wat ik thuis gewend ben. Ik heb door hen ook weer veel geleerd over hoe je met bepaalde dingen omgaat. De vriendinnen die ik erbij kreeg via hem, laten me gewoon zijn wie ik ben en dat kan iedereen in het groepje. Iedereen heeft zijn toevoeging in de groep. Dat neemt niet weg dat ik t soms nog steeds lastig vind om in contact te blijven. Ook de vriendin die ik nog heb vanaf mijn jeugd zie ik nog steeds en we spreken nou van tevoren af zodat er niet te veel tijd tussenkomt. Dit is handiger. Als er groepsactiviteiten zoals oud en nieuw zijn of verjaardagsfeesten. Heb ik daar vaak wel zin in, maar als ik er dan ben, weet ik niet waar ik t over moet hebben en met wie. Ik ben er gewoon en dat is t. Het voelt voor mij erg ongemakkelijk. Maar ik ben vaak al trots op mezelf dat ik gegaan ben. Dat ik autisme hebt betekend trouwens niet dat ik geen gevoelens hebt. Ik voel volgens mij alles 3x zo erg als een ander. Dit kost mij meer tijd om het te verwerken. Ik vind het dan ook lastig om over mijn gevoelens te praten. Dit zal ook altijd wel zo blijven. Ik zie, hoor en voel alles. Dit kost me veel energie. Het lijkt soms dan ook in een gezelschap dat ik stil ben, maar in principe. Merk ik van iedereen wat ze voelen en hoe de sfeer is in de ruimte.
Dit maakt het moeder zijn soms ook moeilijk want kinderen, vooral die van mij, zijn nogal aanwezig. En je kan niet zomaar even weggaan, als je daar behoeft aan hebt. Ook hier vind ik het moeilijk om met emoties om te gaan. Ik lijkt het alsof ik niet zo´n pieperige moeder ben als ze vallen, of zo. Hup gewoon opstaan en door. Maar misschien hebben de kinderen daar juist wel een beetje troost nodig. Soms weet ik dan ook niet zo goed wat ik dan moet doen. Mijn kinderen zijn wel mijn spiegels. Ik zie nou terug dat mijn dochter ook moeite heeft om over lastige dingen te praten. Dit vind ik dan ook weer lastig, want komt het dan door mij? In veel dingen is ze ook heel anders dan mij, ze wil bijvoorbeeld heel graag optreden en presenteren. Waar ik vroeger het liefst onder het podium zat. Toch denk ik dat ik het nog aardig doe als moeder. Ze komen niks te kort en ik doe alles om ervoor te zorgen, dat ze wat makkelijker door het leven kunnen gaan. Ik ken de hindernissen en daar kan ik ze mee helpen. Het heeft bij mij 40 jaar geduurd om er te komen. Voor hen is dit nu al een stuk makkelijker, met de handvaten die ze krijgen.
Ik ben niet gediagnosticeerd, maar heb wel na een jaar therapie genoeg zelfkennis opgedaan om met mezelf om te gaan. Ik heb mezelf echt leren kennen. Ook gebruik in nu medicatie zodat ik me wat makkelijker door het leven kan bewegen. En dit is heel wat waard. Ik weet nou waar ik op moet letten en wat ik het goed op doe. En ook dat ik niet overal aan mee hoef te doen als dat me te veel energie kost. Je kan beter lief voor jezelf zijn. Want je moet toch met jezelf door een deur.
Reactie plaatsen
Reacties
❤️