Ik moest er echt even weer inkomen dus daarom is de blog wat later. We hebben het vanaf het begin weer druk. Zwemlessen, therapie, school, sport, begeleiding. Noëlle is vorige week voor het eerst naar de dagopvang bij zorgboerderij Ensink. Bij de zorg boerderij kan ze op een spelenderwijs leren hoe je met elkaar om gaat en dat ze in haar eigen kunnen kan vertrouwen. Het is de bedoeling dat Mick hier ook naartoe gaat, maar voor hem was nog geen geschikte plek.
We zijn via de gemeente Losser bij deze opvang terecht gekomen. Een paar blogs geleden heb ik verteld dat ik in gesprek zou gaan met de gemeente. We hebben meerdere gesprekken gehad met een persoonlijk begeleider vanuit de gemeente die een indicatie kan geven. Zij vertelde ons wat er allemaal mogelijk is via de gemeente losser. Wij konden zo kijken wat het beste bij ons gezin past. Ze heeft ons echt goed bijgestaan en geholpen wanneer nodig was.
We zijn vooraf een aantal keer bij Ensink geweest om rond te kijken en voor een intakegesprek. Het is een hele mooie plek met van allerlei dieren. Van koeien en paarden tot katten en konijnen. Noëlle had bij de rondleiding al meteen interesse in de paarden. Dus nu mocht ze de eerste dag meteen mee naar de paarden toe. Dus ze was super enthousiast toen ze terugkwam. Gelukkig maar want ik vond het die ochtend supermoeilijk om haar daar te laten. Tranen met tuiten in de auto op de terugweg naar huis.
Met Mick was ik daarom alleen in huis wat ook wel een keer fijn is. Het is een stuk rustiger zo. En zo hebben we ook wat tijd met hem alleen.
Deze week is het gelukkig weer wat rustiger. In de eerste week ging ik meteen te hard van stapel. Alles doen in huis en boodschappen enz. enz. en dan om 13 uur op apegapen liggen. Niet erg handig als Noëlle en Mick om 14 uur weer thuiskomen en Rob een avonddienst heeft. Maar goed, ik heb het wel overleefd. Al doende leert men, zal ik maar zeggen.
Ik heb in de eerste week tegen Noëlle en Mick gezegd dat ze nog even niet kunnen spelen na school. Vooral voor Mick was dit nodig. Maandag kwam hij met een rood hoofd thuis en was boos en druk. Behoorlijk overprikkeld dus. Hij is van een klasje van 9 naar een duo-klas van 27 kinderen gegaan. Dat is een flinke verandering. Ik merk aan hem dat hij het wel lastig vindt, want hij geeft vaak aan dat hij buikpijn heeft of verkouden is en daardoor niet naar school kan. Vrijdag wou hij zelfs zelf niet spelen. Hij was gewoon moe. We hebben binnenkort gesprekken met school, orthopedagoog en thuisbegeleiding om te bespreken hoe het gaat. Dat zijn altijd intensieve gesprekken en na de tijd ben ik altijd wel gaar.
Bij Noëlle is dat al een stuk minder. Ze krijgt dan nu begeleiding vanuit de zorgboerderij en ik heb echt het idee dat PMT goed aanslaat. Ze wordt echt groter. Het hele speelse is eraf. Ik voel dan echt trots als ik haar zo zie. Ze is zelfstandiger en is minder onzeker. Ze gaat erop uit met vriendinnen.
Met mij is het gelukkig ook wat rustiger. Ik heb gesproken met mijn therapeute en huisarts. Mijn medicatie is opgehoogd en de therapeute verzekerde mij dat ik niet meer terug kan vallen omdat ik al zoveel had geleerd de afgelopen tijd en dit gewoon weer moest oppakken. Hierdoor heb ik wel wat meer rust gevonden. Ik merk dat ik de tijd dat de kinderen op school zitten ook echt voor mij gebruik. Ik ga op pad of spreek met iemand af. Ik ga sporten of wandelen en dit doet me goed. Ik heb nog steeds meer baaldagen dan voor de vakantie, maar ik laat ze maar gewoon zijn. Deze dagen duren ook maar 24 uur.
Reactie plaatsen
Reacties